Manifest VO & Crossmedial education
Door razendsnelle ontwikkelingen in de technologie verdwijnen bepaalde beroepen, maar ontstaan ook nieuwe functies. Vertrouwde werkzaamheden verdwijnen, maar ook nieuwe kansen verschijnen aan de horizon. Diploma's worden bediscussieerd en cijfers veranderen langzaam in waardevolle skills.
CreativeHubs werkt voortdurend aan de ontwikkeling van onderwijs. Momenteel onderzoeken we de combinatie van vakken in het Voortgezet onderwijs. Daarop hebben we nu de volgende opzet ontwikkeld:
Inzichten in verschillende economieën; zelfstandig daar een gezonde balans in weten te vinden; op een leergierige zelfstandige manier informatie kunnen ontdekken en verbinden; een mindset om serendipiteit te kunnen ervaren, waarbij risico’s als kansen worden gezien en weet hoe deze te verbinden.
Een persoon die zelf in staat is verder te ontwikkelen, alleen of met elkaar.
STELLING:
"Een MBO-er of Autodidact die goed is in uitvoeren/maken van producten moet evenveel salaris krijgen als de HBO-Universitair geschoolde bedenker van dit product. Zij versterken elkaar in concept en uitvoering waardoor hun waarde gelijk is."
Ik (Raoul Postel, CreativeHubs) deel graag kennis en ideeën over hoe het onderwijs deze technologische vernieuwing kan inzetten ten behoeve van maatschappelijke en duurzaamheidsvraagstukken die de studenten van vandaag, morgen zullen tegenkomen. Ik zal het hieronder hebben over het Hoger/Universitair- en Middelbaar Beroepsonderwijs. Daar ligt mijn ervaring.
Het onderstaande visuele manifest is in 2016 mijn startpunt voor de ontwikkeling van de eerste 3-jarige MBO Crossmedia opleiding van Nederland. Deze opleiding is, anno nu, uitgegroeid tot een volwaardige opleiding Crossmedia op het Grafisch Lyceum Utrecht met zo'n 500-600 studenten per jaar.
Leiden we specialisten of juist breed geschoolde beroepsbeoefenaars op?
Al meer dan 15 jaar bereid ik studenten in HBO en MBO voor op de snelle veranderingen in het creatieve, crossmediale vakgebied. De technische mogelijkheden zijn eindeloos terwijl de DoItYourself(DIY)-stroming sterk in populariteit toe neemt. Op internet is de meeste toegepaste kennis gewoon gratis te vinden. Het lijkt het dus zinvoller om leerlingen in een school vooral ervaringen mee te geven en vragen te stellen, waarna weer zelf (DIY) wordt gekeken naar de specifieke kennis, welke nodig is om antwoord te geven op die vraag.
Is de kwaliteit van een ervaren beroepsbeoefenaar dan nog belangrijk? Of gaat het er vooral om dat je het zelf hebt gemaakt? Aanleiding voor deze vraag is te vinden in het verleden:
Waar de MBO-HBO geschoolde mediavormgever eerst nog de 'Opdrachtgever op de hoek' kon begeleiden bij het maken van een logo of website, kiest deze opdrachtgever nu voor een gratis template bij een goedkope internet-drukker of zelf in MSPaint en een gratis WordPress-website. Uiteraard zelf online gezet via een tutorial. DIY staat dan voor kwaliteit en dus niet het vakmanschap. "Kijk, dat heb ik zelf gemaakt!" Knap, he!? En je voelt de aai over de bol al aankomen.
Dit DIY-princiepe past naadloos in de huidige tijdgeest waarin 'het IK' en zelfontplooiing al geruime centraal staat. Als docent ontmoet ik veel leerlingen die gewend zijn om vooral complimenten te ontvangen. Het zelfvertrouwen is eindeloos te noemen. Bij tegenslagen of kritiek ligt het vooral aan de buitenwereld.... Kritiek wordt gezien als een persoonlijke aanval in plaats van opbouwend.
Een voorbeeld uit mijn eigen praktijk:
Een meerderjarige leerling haalt een onvoldoende omdat het gewenste niveau (nog) niet aanwezig is. De ouders reageren via de advocaat met een brief waarin zij aangeven dat hun kind slachtoffer is van de gebrekkige communicatie van school. Dit is het eerste contact dat tussen school en ouders heeft plaatsgevonden.
Let op: Het gaat mij hier niet om het gelijk, maar om de manier waarop het kind als slachtoffer door de ouders wordt gezien. Het kind kan blijkbaar niet falen... Maar kampt zelf wel met een faalangstige persoonlijkheid. Fouten maken mag niet meer? Voor falen is geen ruimte.
Tegenover faalangstig gedrag, resulteert enorm zelfvertrouwen er in, dat iedereen zelf alles probeert. Nauwelijks overwogen of een vakman/vrouw het misschien beter zou kunnen. Doen is belangrijker dan kunnen. Hierdoor heeft het huidige onderwijs inmiddels te maken met een wezenlijk ander type student:
Een mens van tegenstellingen;
Een mens die persoonlijke keuzes maken belangrijker vindt dan het klakkeloos overnemen van kennis gedeeld door scholen. Ervaren is belangrijker dan kennis ontvangen;
Maar het is ook de mens die geen fouten durft te maken in de ogenschijnlijk alleen maar leuke en perfecte Facebook-vriendengroep. De zonnebril op een druilerige dag...
Klassikale informatieoverdracht lijkt dus zinloos. Je kunt het net zo goed online opzoeken. Gezellig thuis, samen met je vrienden.... Toch blijkt uit onderzoek dat studenten nog steeds graag naar school komen. En waarvoor? Om hun kennis en vaardigheden te vergelijken en toetsen met diezelfde vrienden en gespecialiseerde vakdocenten.
'Flipping the Classroom' is een onderwijs-methodiek die logischerwijs uit het bovenstaande is ontstaan. Laat studenten thuis zelf de concrete informatie leren via tutorials, zodat ze op school vakdocenten kunnen bevragen en hun kennis met medestudenten kunnen toetsen. Een systeem dat reeds door universiteiten wordt toegepast. Voor dit systeem is de intrinsieke motivatie van een studenten wel een voorwaarde. De beloning volgt dan niet zozeer uit een cijfer, maar uit het kunnen meedoen tijdens de lessen en samen antwoord kunnen geven op de gestelde vraag- of probleemstelling.
Het resultaat van de hierboven beschreven methodiek is dat leerlingen op zeer veel verschillende manieren problemen en uitdagingen leren aanpakken. Dan ben je waarschijnlijk geen specialist maar breed geschoold. Belangrijk aspect is het goedkeuren van fouten maken. De school is dan een veilige omgeving die fouten en hun oplossingen beloont in plaats van straft met onvoldoendes.
De specialisatie is evenzo belangrijk in een wereld waarin veel samenwerking nodig is om antwoord te geven op mondiale vraagstukken. Deze specialisatie is mijn inziens de volgende stap die in via de beroepspraktijk, denk aan stage, geleerd kan worden. Binnen het huidige beroepsonderwijs kan, door het brede pakket aan eisen en daardoor het tekort aan (intensie)tijd, nooit tot voldoende specialisatie worden gekomen.
De hulp van bedrijfsleven in de vorm van stageplaatsen is hierbij een absolute voorwaarde. Een jaar lang vijf dagen per week bezig zijn met specialisatie levert meestal pas de gewenste 'flow' waarin het leren niet meer stopt.
Het is dus wenselijk om een beroepsopleiding te beginnen met onderzoekend leren. Thuis/zelf de concrete kennis opdoen en daarnaast op school/met vakdocenten en medestudenten de vaardigheden en toepasbaarheid toetsen. Vervolgens de specialisatie via praktijk gericht leren.
Samengevat:
Bij een nieuwe opleiding Crossmedia heb ik de ambitie bestaande patronen te doorbreken en mbo-ers op te leiden voor een nieuwe arbeidsbehoefte. Specialisatie is niet realistisch meer in 3 jaar tijd inclusief verplicht rekenen, Nederlands, Engels, ondernemend gedrag en leren loopbaan burgerschap ( dat laatste leerde ik trouwens gewoon van mijn ouders). Dus willen we leerlingen opleiden, die zelf en met elkaar oplossingen kunnen verzinnen voor vraagstukken uit de samenleving. Waarna wij ze helpen ontdekken waar ze goed in zijn. We zullen vervolgens de bedrijven en hbo-opleidingen vragen om voor de individuele specialisatie te zorgen.
Door oplossingsgericht te leren werken en denken, verwachten we meer flexibiliteit en aanpassingsvermogen in het steeds diverser wordende beroepenveld.
ONDWIJSVOORWAARDEN
OPLEIDEN VOOR
DOELEN
KENNIS & VAARDIGHEDEN
MIDDELEN
Learn By Mistake: een onderwijsconcept van CreativeHubs. Vanuit de virtual reality ontwikkel ik onderwijs waarin 'fouten maken' centraal staat.
Fouten ontstaan vaak per toeval. Dan leer je. Fouten opzoeken is nog leerzamer, omdat dan eerst de foutloze staat begrepen moet worden. Vervolgens begint de zoektocht naar het creëren van de fout. En ontstaan vragen als:
Leren zou onafhankelijk moeten zijn van leeftijd of niveau, hoewel dat laatste wel binnen bepaalde marge moet vallen om garantie op resultaat te garanderen. Vanuit mijn jarenlange ervaring als docent op de vooropleiding van een Nederlandse kunstacademie, weet ik hoe effectief uiteenlopende leeftijden zijn op een groep en de kwaliteit die daardoor wordt behaald. Jongeren verrassen ouderen met ideeën, ouderen brengen ervaring in en plaatsen deze ideeën in een bredere context.
Nu volgt een 3D vsualisatie van het hier beschreven onderwijsconcept. Hierin zijn 4 vakken te zien:
De thuissituatie en persoonlijkheid van de student bepalen de hoeveelheid ruimte/aandacht voor educatie en hoeveelheid tijd op de arbeidsmarkt. Een grotere ruimte aan educatie mijn inziens niet per definitie bepalend voor het succes op de arbeidsmarkt. Hier gaat het leren door.
Meer aandacht voor educatie. Balans tussen aandacht thuis, student en educatie (uit balans, naar links-boven):
Overheersende aandacht voor thuissituatie en student. Minder ruimte voor educatie (in balans/midden) :
Door de Stadsproblematiek te laten oplossen in scholen verbindt je studenten met de stad, neemt ze mee in het netwerk en is de kans groter dat er een duurzame relatie ontstaat met de stad.
Werking:
De Gemeente brengt vraagstukken in de QuestionHub (online portaal QR met vraag )
De Onderwijsinstellingen/studenten behandelen deze vraagstukken en posten ideeën in de AnswerHub (online portaal met QR met idee)
Via een webapp kun je de vragen en ideeën bekijken.
Er is ook een fysieke Question- en AnswerHub in de stad. Hier worden de online ideeën via projectie gedeeld. Makers kunnen hier openbaar, in de stad, aan ideeën werken.
Via een fysieke ruimte in de stad kun je de vragen en ideeën bekijken. Maar ook klassikaal samenwerken aan het project in zogenaamde hubs.
Als toeschouwer is het een soort openbaar event waar je kunt zien hoe ideeen tot stand komen.
Vanuit het vak Ondernemend Gedrag (zie Kwalificaties Dossiers MBO HBO) zou dit concept invulling kunnen krijgen. Daarnaast spreken onderwijsinstellingen steeds vaker de wens uit om ook buiten de school te werken. Studenten hebben veel behoefte aan realistische praktijkgerichte vragen en opdrachten.
De gemeente beoordeelt, in samenwerking met de universiteit, of:
Ruil: toepasbaar idee voor compensatie studiegeld:
Indien de gemeente een idee gaat gebruiken dan krijgen de makers/scholen een beloning in de vorm van vergoeding studiegeld. Dit naar rato van de omvang van een project. De gemeente moet jaarlijks een minimum aantal uitkeringen doen. Scholen moeten een minimum aantal projecten aannnemen.
In theorie zou een student jaarlijks zijn studiegeld kunnen terugverdienen met goede ideeen. Dus iemand zonder geld, zou toch in laagdrempelig kunnen studeren door een goed idee te presenteren...